พื้นก็ผุประตูพังหลังคาโหว่
ตะวันโผล่เดือนแพลมแถมดาวพร่าง
ฝาช่องแมวไล่หนูรูกลวงกลาง
เสาเรือนถ่างทุกเสาล้วนเซแซง
ทั้งเสื่อสาดขาดเส้นเป็นเศษเสื่อ
หมอนเป็นเนื้อบ่ายเหนอะเขยอะแขยง
มุ้งมอมมอมขมุกขมัวซากตัวแมง
ใต้ถุนแอ่งน้ำหนอนยอนยุบยับ
ไอ้ตัวเล็กตัวร้อนนอนแหงกแหงก
แม่เที่ยวแถกไถเงินอยู่หงับหงับ
พ่อจุดเทียนเวียนวนอยู่วับวับ
ไอ้ตัวโตตัวคับขยับชะแง้
มันร้องพ่อถอดกลอน:ถอดกลอนพ่อ
ฉันอยู่ต่อ ต่อไปไม่ไหวแน่
พ่อตวาดเอ็งต้องทนเป็นคนแท้
พ่อกับแม่กับน้องก็ต้องทน
พื้นมันผุก็หาพื้นมาปะผุ
ประตูพังก็ต้องรุเอาลวดร่น
หลังคาโหว่ก็ต้องซ่อมประสาจน
เอาเสายันทีละต้นประทังไป
ไอ้ตัวโตว่าไม่เอา ไม่เอาพ่อ
ฉันจะรื้อแล้วจะก่อจะสร้างใหม่
สมองมีมือมีจะกลัวไย
ทั้งเครื่องไม้เครื่องมือเราพอมี
พ่อตวาด..วะไอ้ลูกทรยศ
คิดขบถพระภูมิพ่อปู่ผี
หนอยอยู่กันดีดีไม่ว่าดี
ไอ้อัปรีย์จัญไรนรกกิน
ไอ้ตัวโตโกรธาไม่ช้าอยู่
พังประตู โครมออก มานอกถิ่น
เบื้องหน้ารั้วลวดล้อมอ้อมแนวดิน
กำแพงหินชะเง้อเห็นเป็นชั้นชั้น.
( ที่มา: “บ้านนี้มีปัญหา” โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
นี่แหละครับเป็นหนึ่งในบทกวีของ อ.เนาวรัตน์ พี่ผมชอบอีบทหนึ่งเลยครับ
ตอบลบอยากทราบคำประพันธ์ของกลอนนี้ค่ะ.
ตอบลบ