ไอ้แพท เมจิค

ซึโค่ยยยยยยยยย........................

เจ๊ครับ...ผมโคตรรักเจ๊เลยครับ

บ้านนี้มีปัญหา

บ้านนี้มีปัญหา

พื้นก็ผุประตูพังหลังคาโหว่

ตะวันโผล่เดือนแพลมแถมดาวพร่าง

ฝาช่องแมวไล่หนูรูกลวงกลาง

เสาเรือนถ่างทุกเสาล้วนเซแซง

ทั้งเสื่อสาดขาดเส้นเป็นเศษเสื่อ

หมอนเป็นเนื้อบ่ายเหนอะเขยอะแขยง

มุ้งมอมมอมขมุกขมัวซากตัวแมง

ใต้ถุนแอ่งน้ำหนอนยอนยุบยับ

ไอ้ตัวเล็กตัวร้อนนอนแหงกแหงก

แม่เที่ยวแถกไถเงินอยู่หงับหงับ

พ่อจุดเทียนเวียนวนอยู่วับวับ

ไอ้ตัวโตตัวคับขยับชะแง้

มันร้องพ่อถอดกลอน:ถอดกลอนพ่อ

ฉันอยู่ต่อ ต่อไปไม่ไหวแน่

พ่อตวาดเอ็งต้องทนเป็นคนแท้

พ่อกับแม่กับน้องก็ต้องทน

พื้นมันผุก็หาพื้นมาปะผุ

ประตูพังก็ต้องรุเอาลวดร่น

หลังคาโหว่ก็ต้องซ่อมประสาจน

เอาเสายันทีละต้นประทังไป

ไอ้ตัวโตว่าไม่เอา ไม่เอาพ่อ

ฉันจะรื้อแล้วจะก่อจะสร้างใหม่

สมองมีมือมีจะกลัวไย

ทั้งเครื่องไม้เครื่องมือเราพอมี

พ่อตวาด..วะไอ้ลูกทรยศ

คิดขบถพระภูมิพ่อปู่ผี

หนอยอยู่กันดีดีไม่ว่าดี

ไอ้อัปรีย์จัญไรนรกกิน

ไอ้ตัวโตโกรธาไม่ช้าอยู่

พังประตู โครมออก มานอกถิ่น

เบื้องหน้ารั้วลวดล้อมอ้อมแนวดิน

กำแพงหินชะเง้อเห็นเป็นชั้นชั้น.




( ที่มา: “บ้านนี้มีปัญหา” โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)

พบกับประสบการณ์ใหม่ที่กรุงเทพฯ

อยู่กรุงเทพฯ ย่านเพลินจิตมา 33 ปี ไม่เคยย้ายไปอยู่ที่ไหน แต่ีนี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกจริงๆ

แดงเถือกไปซะรอบบ้าน

เริ่มจากวันนี้จริงๆจะเป็นวันทำงาน เมื่อวานเลยต้องมีเหตุให้ขอบัตรผ่านเข้า-ออก พื้นที่ ก็ไปต่อคิวมาตั้งแต่ 10 โมงกว่าๆ

มีเจ้าหน้าที่แค่ 3 คนรับหน้าที่ออกบัตร (ด้วยวิธี manual ล้วน เลยทำให้สงสารคนเขียนมาก มือเกร็งจนแทบจะเขียนไม่ออกอยุ่แล้ว)

สภาพเพลินจิต ต่อช่วงต้นสุขุมวิท หน้า KTB สภาพเป็นอย่างนี้

รถที่มาจากสุขุมวิท มุ่งหน้าไปแยกวิทยุ จะถูกกั้นห้ามผ่านทางรถไฟ ใต้ด่วนเพลินจิต

บังคับเลี้ยวซ้ายไปออกพระราม 4 (ที่ตอนนี้ควันไฟเผายางไม่มีวี่แววว่าจะดับ เสียงปืนไม่มีทีท่าว่าจะสงบ แล้วใครมันจะเลี้ยวไป)

ส่วนผู้คน เดินเท้าผ่านช่องทางนี้ได้ครับ แต่อาจจะมีขอตรวจบัตรบ้าง... เพาะผมโดนตรวจ ทั้งๆที่ไม่ได้มีวี่แววโจรก่อการร้ายแม้แต่น้อย(หรือปล่าว?)

หลังจากผ่านด่านมา สภาพเป็นแบบนี้ครับ ตรงไปเป็นแยกวิทยุซึ่งปิดตาย

ฝั่งตรงข้าม รถที่ขึ้นทางด่วนจะเป็นรถที่วิ่งมาจากนานา หรือไม่ก็บ้านคนที่ออกมาจากซอยหลังปั๊มคาล์เท็กซ์ ซึ่งทหารเรียกตรวจทุกคัน

ส่วนหน้าซอยร่วมฤดี มุ่งหน้าไปแยกวิทยุ สภาพเป็นอย่างที่เห็นครับ โล่งจนไม่เคยรู้สึกโล่งแบบนี้มาก่อน

หลังจากนั้นเดินเข้าซอยมา

อธิบายด้วยภาพแล้วกันครับ ว่าซอยร่วมฤดีที่เต็มไปด้วยร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อ ทุกวันนี้เป็นยังไง

ที่ฝากท้อง ที่เคยใช้บริการมาตั้งแต่วันศุกร์ วันนี้สภาพเป็นเช่นนี้

เค้กร้านอร่อย(ที่ผมว่ามันหวานไป เลยชอบที่ร้านหลังซอยมากกว่า)

ถัดมาเป็นร้านบาร์หอยนางรม ชื่อดัง และร้านใกล้เคียง

สุดแนวของละแวกนี้ ก็จะเป็น Circle

ถัดมาเป็นส่วนของโรงแรม Conrad และ ตึกอ่อนสีสัน ที่ก่อนออกมาตะโกนถามพี่ยามว่า "ท้อปส์ เปิดมั้ยครับพี่"

แล้วแกตะโกนกลับมาพร้อมโบกมือหยอยๆว่า "ปิดหมดทุกร้านครับ...พ้ม" พร้อมตบเท้า 1 ที

ตรงข้ามจะเป็นร้านอาหารฝรั่งเศสชื่อดัง "ลีญอง" ร้านดังที่มักจะมีรถมาจอดให้เกะกะทางเข้าออก ทั้งๆที่มีป้ายห้ามจอดตลอดเวลาติดทนโท่อยู่ตรงข้ามร้าน

สุดท้าย ร้านที่ไม่ใช่ร้านอาหาร แต่เป็นร้านนวดเลื่องชื่อ(ทั้งความสวย ความน่ารักของคนนวด และราคาค่าบริการ) ที่ผมสาบานได้ว่า

ต่อจะให้มีเหตุรุนแรงยังไง ก็ไม่เคยขลาดแคลนลูกค้า มีคนยอมเสี่ยงมาให้ถูกบีบ-นวดอยู่ทุกวัน วันนี้โล่งโจ้งอย่างที่เห็น

เหงื่อตกกลับมาถึงบ้าน ได้ของติดมือมาสองอย่าง

อย่างแรก

อย่างหลัง (ว่าแต่แน่ใจเหรอว่า QR ใช้ได้ - -")

สุดท้าย...... "ถึงแก๊งค์ไอติมที่เคารพ พี่ๆจะทำอะไรกันก็รีบทำกันนะครับ ชาวบ้านแบบผมเดือดร้อนมากครับพี่ จิตตกสุดๆ ตูมตาม โป้งป้างทั้งวัน นั่งในบ้านก็เจอกลิ่นยางไหม้คลุ้งไปทั้งบ้าน"

"ถ้าเกลียดพ่อ ไม่รักพ่อแล้ว จงออกไปจากที่นี่ซะ เพราะที่นี่คือบ้านของพ่อ เพราะที่นี่คือแผ่นดินของพ่อ"

บทนี้เป็นบทเกี่ยวกับพ่อ พ่อเป็นเสาหลักของบ้าน บ้านของผมหลังใหญ่มาก เราอยู่กันหลายคน ผมเกิดมาเราก็อยู่กันอย่างสงบมานาน บรรพบุรุษของพ่อเสียเหงื่อ เสียเลือดเอาชีวิตเข้าแลก กว่าจะได้บ้านหลังนี้มา

จนมาถึงวันนี้ พ่อคนนี้ก็ยังเหนื่อยที่จะดูแลบ้าน ดูแลความสุขของทุกๆ คนในบ้าน ถ้ามีใครสักคนโกรธใครมาก็ไม่รู้ ไม่ได้ดั่งใจ เรื่องอะไรมาก็ไม่รู้ แต่พาลมาลงที่พ่อ เกลียดพ่อ ด่าพ่อ คิดจะไล่พ่ออกจากบ้าน

ผมจะเดินไปบอกคนๆ นั้นว่า ถ้าเกลียดพ่อ ไม่รักพ่อแล้ว จงออกไปจากที่นี่ซะ เพราะที่นี่คือบ้านของพ่อ ที่นี่คือแผ่นดินของพ่อ ผมรักในหลวงครับ และผมก็เชื่อว่าทุกคน "ก็รักในหลวงเหมือนกัน" (credit blog k.หนุ่ม - สุทธิคุณ กองทอง)

ตามหารักเก่า

รักเก่าๆ เมื่อครั้งก่อน (คนนั่งข้างๆนี่ใครจะเชื่อมั้ยนะ ว่าทุกวันนี้จะเป็นหัวหอกเด็กแนวไปซะได้)

จะเรียกรักแรกพบเลยก็ว่าได้

Spec เมื่อ 13-14 ปีก่อนก็แบบนี้

พอจะเดาออกกันมั้ยเอ่ย? ว่ารักเก่าที่ว่าคืออะไร?

จะเป็นสาวก็คงไม่ใช่เพราะรูปก็ไม่ซ้ำกันนี่นา

สุดท้ายสิ่งที่ซ้ำกันของทั้ง 3 รูป ก็มีแค่อย่างเดียว

Air Max 95 Neon นี่เอง ในวันนั้น ใส่ติดเท้าอยู่คู่เดียวเลยก็ว่าได้ ไปไหนไปกันตลอด สุดท้ายมาจากกันเพราะหมดสภาพ

พื้นหลุดคาเท้าที่หัวหิน

ถึงวันนี้ก็ได้ฤกษ์กลับมาใส่อีกครั้ง แถมความรู้สึกที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม "รักนะ จุ๊บๆ" ฮาาา